⮜
⮞
Net als alle mensen die in Parijs leven, droomde Guidi van de zon en de natuur en verhuist naar Vallauris in de Provence met zijn metgezel Claudie Laurent. Zijn dochter Fréderique werd er geboren op 5 mei 1961 en zou de 28 jaar oude kunstenaar in een zeer verantwoordelijke vader veranderen: hij verdiende zijn inkomen door het versieren van aardewerk, waarbij hij zijn eigen artistieke inspiratie in de ijskast zette. Hij was de uitvinder van de halssnoeren van zaden, die hij zelf in de hele regio in zijn 2CH verkocht. Fabrikanten stalen zijn idee en dus ontnam hem dit een redelijk goed salaris.
Echter Vallauris, het dorp dat beroemd is vanwege de aanwezigheid van Jean Marais en Picasso, biedt hem het meest kostbare geschenk: vriendschap met de laatste, vorm gekregen in gesprekken tijdens bewakingsnachtdiensten van Guidi bij een fresco van Picasso gemaakt in opdracht van de UNO.
Picasso werd een model voor hem, iemand die hij voor rest van zijn leven zal hoogachten, zowel tijdens perioden van twijfel als tijden van 'bruisende creativiteit' . De jonge schilder heeft zelfs het voorrecht om zijn schilderijen in dezelfde galerie als Picasso en Fernand Léger tentoon te stellen. Dus leek zijn carrière veelbelovend te beginnen.
Helaas, de galerie waar Guidi exposeerde in Cannes ging failliet en nam zijn belangrijkste werk in beslag. En dus hij stopte met schilderen totdat hij het weer hervatte, erg laat in zijn leven (1983).
Wanneer Guidi in aanraking komt met klei begint hij te werken aan de pottenbakkersschijf ("zeker niet elektrisch, wat een godslastering" placht hij te zeggen) en herontdekt deze oude bewegingen van pottenbakkers, die we 30 jaar later tijdens onze lange omzwervingen in Egypte (1988) in een dorp, verloren in de tijd weer terugzagen. De pottenbakkers waren heel verbaasd om een Europeaan zo op zijn gemak te zien werken aan een tijdloos wiel. De sensualiteit van klei leidt Guidi tot het beeldhouwen.
Daken van de de Provence ( Eerste periode )
