⮜
⮞
Uiteindelijk krijgt de jonge kunstenaar/ambachtsman genoeg van Valauris, dat zeer gastvrij is voor toeristen, maar minder voor nieuwkomers. Maar bovenal Guidi voelt meer en meer de onontkoombare behoefte naar een groene omgeving, die hem naar Normandie leidt waar hij een studio vindt en een winkel in aardewerk opent gelegen aan een, bij toeristen, zeer populaire weg. Om geld te verdienen produceert hij onvermoeibaar borden, bekers en vazen. Helaas, kunst wordt meer dan ooit een bijzaak.
In 1968 vestigt hij zich in Clermont-de-l'Oise, waar hij bevriend wordt met twee zeer getalenteerde schilders: Pierre Lonchamp en Paul Ambille. De eerste heeft een moeilijke persoonlijkheid, maar hij is een ware schepper, gepassioneerd, zonder compromissen en zijn kleuren en technieken doen denken aan één van zijn vrienden Nicolas de Staël, die Guidi altijd zal bewonderen. Paul Ambille is een meer bekende kunstenaar, getalenteerd en met een delicaat palet, vooral geïnspireerd door boten en muziek, zeer hoffelijk, chic gekleed en met beschaafde manieren en voorzitter van de Société des Artistes Français.
Zowel qua karakter als kunst houdt Guidi het midden tussen deze twee, zulke verschillende vrienden, en houdt ervan om met hen pétanque te spelen en pastis te drinken, wat hem herinnert aan zijn leven in de Provence.
Tijdens zijn tijd in Clermont de l'Oise stort hij zich op het vervaardigen van aardewerk en wijdt hij zich met volharding en intelligentie aan de kennis van het vakmanschap, daardoor zichzelf vergetend. Hij sticht het 'Maison des Métier' (Huis van het Ambacht) adequaat en vakkundig bijgestaan door Jean-Michel Nybelen. Voor dit initiatief, dat verscheidene jaren nodig had, werd Guidi ontvangen door de president van Frankrijk, Valéry Giscard d'Estaing, maar het zou hem ook verwijderen van zijn artistieke creativiteit. Verschillende tentoonstellingen van zijn kleibeelden (eerste periode) markeren niettemin zijn leven als ambachtsman en gedreven handwerker.
Staand paar - gepatineerde terracotta ( Eerste periode )
