⮜
⮞
Ik heb geen enkel gedicht geschreven gedurende de tijd dat Guidi aan zijn Denkbeeldige Wereld werkte, dat deed ik bewust, omdat sommige van de imaginaire landschappen zouden hebben kunnen en kunnen mij nog steeds inspireren om te schrijven. Ik dacht dat het beter was om de blik van het publiek op zijn werk niet te beïnvloedden en het volledig vrij te laten voor interpretatie.
Ter gelegenheid van de tentoonstelling als eerbetoon aan Guidi die werd georganiseerd in het Palais Ducal in Nevers (2004), moest ik een tekst schrijven voor de uitnodigingen. Ik herinnerde me een gedicht dat vreemd genoeg pessimistisch is, met een moeilijk thema, genaamd: Embrasement, dat ik een maand voordat Guidi stierf schreef, vlak voor onze laatste tentoonstelling in de galerie van Elizabeth Fark in Grinzach, in de buurt van Bazel. Dit kunstwerk in tinten van prachtig rood, deed me in de eerste plaats denken, niet aan een vulkaanuitbarsting, dat werd de titel, maar aan het gieten van brons in de gieterij van Susse voor het ‘Mausolée de Crépy-en-Valois’. Het onderwerp van het beeld is dat van liefde, binnen een gezin of tussen een echtpaar die - hoe diepgaand ook - bij voorbaat gedoemd is te eindigen door een scheiding of door de dood van de een of de ander.
Scheiden is sterven en sterven is het ultieme einde... Een gedicht vanuit voorgevoel?
EMBRASEMENT ( VOLCAN )
Ce volcan éclaté,
exalté, embrasé,
c'est le Feu, c'est l'Amour,
c'est le bouillonnement
d'une coulée de lave:
C'est notre Solitude...
et la cendre est si noire !
