⮜
⮞
Eind 1999 toen l'Oise een soort buitenwijk werd, besloten we om te verhuizen naar het echte platteland en wij werden verliefd op de Nièvre, met zijn vloeiende heuvels, de heggen en de rust. De fascinerende Morvan niet ver weg... Schuren en een stal, een groot huis vol licht, nauwelijks gecultiveerde natuur aan de achterkant van het huis (we voelden ons alleen op de wereld), 6000 m² voor ons tweeën en een prachtig uitzicht op de Morvan, een uiterst klein gehucht waar slechts één of twee auto's per dag passeren.
Hier zijn we neergestreken, in de Granges des Serrées, in de Bazois tussen Château-Chinon en Nevers, omringd door natuur en een groots landschap met de altijd veranderende luchten. De 'reizigers' zetten er hun koffers neer om er de rest om ons leven te blijven wonen. Dankzij lokale tentoonstellingen waaraan we vanaf onze aankomst wilden deelnemen, maakten we snel vrienden, vooral onder de 'immigranten’ die, net als wij, ervoor kozen om in deze prachtige en nog onbekende regio te gaan wonen. Guidi zou er maar weinig tijd doorbrengen, maar intens zijn laatste momenten beleven, productief tot aan het einde.
Net nadat hij overleed werd een mooi eerbetoon gegeven op het Palais Ducal, dankzij Jean-Louis Balleret, schrijver en kunstliefhebber, adviseur (van een Frans departement) van Erfgoed en Cultuur.
Ik besloot snel, opdat zijn laatste aterlier 'La Grange des Serrées zou blijven leven, een permanente tentoonstelling te organiserenen een jaarlijks festival voor allerlei soorten optredens: gedichten, kamermuziek, klassieke muziek of Franse chansons en lezingen.
Bovendien werd 'La Grange' een Frans-Nederlandse ontmoetingsplaats. Ik leerde Nederlands om meer dan oppervlakkig met mijn nieuwe vrienden te kunnen spreken en ik ontdekte een opmerkelijke poëtie (nl. die van Lucebert) en vooral een erg mooie taal, een genoegen dat ik hartstochtelijk probeer te delen!
La Grange des Serrées, vlakbij Saint-Saulge
