⮜
⮞
Guidi voelde zijn dood naderen, dus nam ik hem uit het ziekenhuis mee naar huis om hem een zo rustig mogelijke dood te geven. Hij wist dat hij niet aanwezig kon zijn bij de tentoonstelling, die hem zo aan het hart lag, en verzoende zich met het idee dat de lunch met professor Israël en daarna het feest, zonder hem zou plaatsvinden.
Helder en rustig, hij mompelde met de duidelijke stem van een stervend persoon: "Laat me gaan"... Erg emotioneel, liet ik zijn hand gaan, die ik verschillende dagen en nachten had vastgehouden: de stervende moet vrij zijn om te kunnen gaan.
Slechts twee dagen ervoor, in de hoop dat de verkoop tijdens de tentoonstelling in de l'Oise mij zou helpen om zijn begrafenis te betalen, dicteerde hij deze brief:
Lieve vrienden,
Ik zou graag met jullie het glas heffen op onze vriendschap en vooral op de opening van mijn tentoonstelling aanstaande oktober, maar het leven heeft anders beslist.
Ik dank jullie allen voor je trouw.
Ik hoop dat door het kopen van een schilderij, jullie je mij voor een lange tijd zullen herinneren, zoals ik aan jullie gedurende de tijd die mij rest, terwijl ik jullie schrijf met een heel helder gevoel en ik heb mij verzoend met het onvermijdelijke.
Wees niet te verdrietig! Er is mij nog een lang leven gegeven door mijn schilderijen en beelden en dat is een enorm voorrecht.
Natuurlijk moeten jullie op mijn herinnering, of anders op mijn gezondheid drinken!
Veel liefs,
GUIDI
** image id=9654 rect=1540,0,1604,64 src=./../utils/next_100x100.jpg
** image id=9655 rect=1428,0,1492,64 src=./../utils/prev_100x100.jpg
** image id=13368 rect=880,164,1441,1000 src=./card_805000/Guidi_Solitude_bleue.jpg
