⮜
⮞
Poëtische vrijheid: de provocatie van een kunstenaar?
Voor de Franse televisie stelde een journalist hem eens een vraag en Guidi, die normaal zo terughoudend was en er van hield zijn kunst 'uit te leggen', lachte en antwoordde: "helemaal niet! Het is, net zoals Jeanneret * schreef, het verlangen om elkaar te ontmoeten en om zich te verliezen in de andere of anderen. De gemaskerde maskers zijn poëzie en drama, het is zwijgen en tegelijkertijd de meest intieme expressie van het wezen van het Menselijke mysterie."
Het is een gezamenlijke inspiratie, gevoed door onze regelmatige reizen naar Venetië (Zie gedicht, pagina 155). Guidi maakte zijn gemaskerde maskers zelf, net zoals andere beelden in brons. Hij had het vermogen om zich snel een techniek eigen te maken – zo ook tijdens een leertijd in een gieterij in de Elzas, war men hem later meerdere keren toestond voor zichzelf te werken, inclusief uitkloppen en patineren, onder de goedkeurende blik van de werknemers en directie.
Zodoende was Guidi een van de weinige die een sculptuur kon maken van begin tot het einde, papier of pleister, hout of klei tot brons.
Het lijkt me goed om U er hier aan te herinneren, in tegenstelling tot wat men, vaak met bewondering, hoort vertellen, dat beeldhouwers het gieten van brons niet zelf doen, maar ze hebben het laten doen.
* Guidi noemde mij 'Jeanneret' omdat hij dacht dat mijn voornaam 'Annie' een te simpele en te korte naam voor mij was en bovendien werden onze beide namen samen genoemd voor de tentoonstellingen. De voornaam van Guidi beviel hem ook niet! Alleen zeer weinig intieme vrienden kenden zijn voornaam ... deze zal ik dus niet verklappen!
